دلنوشته دوشیزگان افتاب ندیده| کهکشان کاربر انجمن نودهشتیا

[Kahkeshan]

دلنوشته: دوشیزه‌گان افتاب ندیده 

دلنویس:  کهکشان

ژانر: اجتماعی، تراژدی

دیباچه: 

در سرزمینی که اشراقِ آفتاب را در حصارِ ظلمت به زنجیر کشیده‌اند، دختران، با پیکری از گل‌های پرپر و روانی زخم‌خورده، در سایه‌سارِ دیوارهای رطوبت‌زده،
رویاهای خویش را با نُقلِ اشک تسبیح می‌کنند. زنانِ خاموشِ این خاک، در قابِ شب‌های بی‌ستاره،
نه قصه می‌گویند، نه لالایی، بلکه ناله‌ای بی‌تصدیق‌اند، که در میان طاق‌های شکسته‌ی وطن، پژواک می‌شود. لبانشان را به نذرِ نجابت دوخته‌اند و حنجره‌شان در گلوگاهِ تاریخ،
با وزنه‌ی هراس ممهور شده است. اینان، دخترانی‌اند که خورشید را نه در بیداری،
که در خلوتِ خواب‌های مجروح دیده‌اند.
در خواب‌هایی که به خنجرِ تعصّب،
نیمه‌جان از رؤیا برخاسته‌اند و من، با مرکّبِ اندوه و قلمی از استخوانِ خاطره، آمده‌ام تا رسالتِ نگارشِ مکتوباتِ محذوفِ آنانی باشم که به جرمِ زن بودن،
میان سطرهای جهان، حاشیه‌نشین مانده‌اند.

 

( تقدیم به دختران سرزمینم افغانستان) 

ویرایش شده 4 ساعت قبل توسط Kahkeshan

[Kahkeshan]

ما دخترانیم… خاک‌زادانِ اقلیمِ خاموشی،
ساکنانِ تبعیدستانِ خویش، با دامن‌هایی انباشته از رؤیاهایِ عقیم و گیسوانی که هرگز مجالِ نسیم ندیدند. ما را نه با لالایی، که با خطابه‌ی خوف بزرگ کردند. در گوش‌هایمان، به جای زمزمه‌ی زندگی،
آیه‌های زنجیر تکرار شد و پیش از آن‌که طعم نان را بفهمیم، طومار حرمت را بر دهان‌مان گره زدند. هر صبح، پیش از تابیدنِ مهر، از خواب برمی‌خیزیم
با استخوان‌هایی ترک‌خورده از سکوت،
و دلی لبریز از واژه‌هایی که جسارتِ خروج ندارند. ما دخترانیم، از سلاله‌ی اشک و استقامت،
که شناسنامه‌مان نه در دفاتر،
که بر پوستِ دلِ پدران‌مان حک شده:
«خاموش بمان» اما در نهان‌ترین نهانمان،
همچنان آفتاب را خواب می‌بینیم…
همچون رؤیای گمشده‌ای در میانه‌ی سینه‌های سوخته.

[Kahkeshan]

ما همان‌هایی هستیم که در سپیده‌دمانِ سوخته، در خلوتِ حیاط‌های گِل‌آلود، با چشمانی مشتاق به تخته‌های نانوشته چشم دوختیم. مدرسه برای ما قصه نبود، ضربانِ آرزو بود، که هر روز  با چکمه‌های سُرخاکی به درِ آهنینش کوبیدیم و هر بار، دستی نامرئی با فتوای جهل، دَر را به رویمان بست. کیف‌هایمان از دفترهای نانوشته پُر بود،
با مدادی که هیچ‌گاه بر دفتر ندوید ما دخترانیم،
با دستخط‌هایی که تنها بر خاکِ حیاط تمرین شدند و الفبایی که هرگز فرصت نغمه‌ شدن نیافت. در آن‌سوی پنجره‌های غبار گرفته،
صدای خواندن پسران، چون طعنه‌ای بر حنجره‌ی خاموشِ ما می‌وزید و ما، در خلوتِ حجره‌های محنت، با هر ورق از کتاب ممنوعه،
نمازی از شوق می‌خواندیم،
بی‌آن‌که کسی بداند:
کلمات نیز می‌توانند شهادت بدهند.

ویرایش شده 3 ساعت قبل توسط Kahkeshan