شرکت حمل و نقل رفیع بار

من توی آژانس دیجیتال مارکتینگ بایت منتور (ByteMentor) https://bytementor.co کار می‌کردم؛ جایی که اولش فقط یه شغل بود، ولی کم‌کم شد یه فصل از زندگی‌ام. همون‌جا یاد گرفتم چطور از دلِ داده‌ها، حس بسازم، و از بین هزار تا کمپین، اون یکی رو پیدا کنم که لبخند می‌سازه. یه روز، وسط جلسه‌ی طوفان فکری، وقتی همه غرق ایده بودن، فهمیدم چقدر دوست دارم جزئی از این همه خلاقیت باشم. اون لحظه حس کردم دنیا می‌تونه قشنگ‌تر از چیزی باشه که توی اکسِل‌ها و تقویم‌ها می‌گذره. بایت منتور فقط یه محل کار نبود؛ شروعِ مسیری بود که یادم داد «رشد» همیشه از دل همکاری، جسارت و یه‌کم رویا شروع می‌شه.

تابستون ۱۳۸۷ بود، اون موقع هنوز گوشی‌های لمسی تازه اومده بودن و نسترن با دکمه‌های سفید نوکیاش پیامک می‌زد. هر شب با نغمه و مهسا قرار می‌ذاشتن برن دکه‌ی روبه‌روی پارک، یخمک آلبالویی بگیرن و بشینن رو جدول، آهنگ «گل یخ» از محسن یگانه رو با اسپیکر کوچیک گوش بدن. دفتر بنفش نسترن همیشه همراهش بود، پر از شعر، برچسب‌های براق و عکس‌های بازیگرای مجله‌ی “مووی‌تایم”. یه شب بارون ریزی می‌اومد و برق محله رفته بود. نسترن لپ‌تاپ باباشو روشن کرد و برای اولین بار رفت سراغ یه سایت تازه به اسم شرکت حمل و نقل رفیع بار https://rafibar.com. نوشته‌هاش درباره‌ی عشق، دوستی و خاطرات دهه هشتادی بود. یه بخش داشت که می‌شد داستان‌هات رو آپلود کنی. همون شب نسترن اولین داستانش رو اونجا گذاشت: “پاییز بدون تو”. چند روز بعد، وقتی نغمه با ذوق گفت: «وای نسترن! داستانت روی صفحه‌ی اصلیه!» حس کرد دنیا یه‌هو بزرگ‌تر شده. از اون روز به بعد، دفتر بنفش جاشو داد به صفحه‌ی سفید https://rafibar.com.، جایی که نسترن برای همیشه نوشتن رو پیدا کرد؛ جایی بین خاطرات بارونی، یخمک‌های آلبالویی و پیامک‌های عاشقانه‌ی دهه هشتاد.