تمامی فعالیت ها

قسمت دوم – لاک‌پشت کوچک خورشید کم‌کم بالاتر می‌آمد و خطوط نورش روی آب مثل نقره‌ی مایع می‌درخشید. تارو قایقش را به ساحل رساند اما دلش هنوز آرام نشده بود. احساس می‌کرد حادثه‌ای در راه است؛ چیزی که نمی‌توانست نامش را بداند. هنوز پایش به شن‌های ساحل نرسیده بود که صدای خنده و داد چند کودک توجهش را جلب کرد. خنده‌ها خشن بود، نه مثل بازی‌های معمولی. تارو قدم‌هایش را تند کرد و قلبش تپش گرفت. وقتی نزدیک‌تر شد، صحنه‌ای دید که رگ‌هایش یخ زد. چند پسر بچه یک لاک‌پشت کوچک را گرفته بودند و با چوب به لاکش می‌زدند. لاک‌پشت بی‌حرکت شده بود اما چشمانش از ترس می‌لرزید. تارو با صدایی محکم اما آرام گفت: «بس کنید! این چه کاری است؟» بچه‌ها که او را می‌شناختند، سکوت کردند و عقب رفتند. لحظه‌ای بعد از ترس فرار کردند و لاک‌پشت تنها ماند. تارو روی زانو نشست و حیوان کوچک را در دست گرفت. بدنش سرد و ضعیف بود، انگار امیدی نداشت. تارو زیر لب گفت: «نگران نباش… دیگه کسی آزارت نمی‌ده.» لاک‌پشت چشم‌های گردش را به او دوخت؛ نگاهی عجیب، شبیه نگاه انسانی. در آن چشمان کوچک چیزی بود… انگار می‌خواست حرفی بزند. تارو برای لحظه‌ای احساس کرد این دیدار اتفاقی نیست. او به آرامی لاک‌پشت را تا لبه‌ی آب برد. موجی کوچک آمد، پای تارو را بوسید، و گویی از او تشکر کرد. لاک‌پشت آرام در آب فرو رفت اما همچنان نگاهش را از تارو برنداشت. وقتی حیوان ناپدید شد، نسیمی از دل دریا برخاست و اطرافش پیچید. احساس کرد دریا دارد از او مراقبت می‌کند، یا شاید چیزی را آماده می‌کند. تارو با حیرت به خط افق نگاه کرد و لرز کوچکی در دلش نشست. لحظه‌ای بعد همه‌چیز دوباره عادی شد؛ کودکانی نبودند، سکوت بود و موج. اما تارو دیگر مثل چند دقیقه پیش نبود. مهربانی‌اش حالا با حس یک سرنوشت عجیب گره خورده بود. وقتی به سمت خانه می‌رفت، بارها پشت سرش را نگاه کرد؛ انگار منتظر بود چیزی یا کسی دوباره ظاهر شود. نمی‌دانست که این لاک‌پشت کوچک، کل آینده‌اش را تغییر خواهد داد… ادامه دارد....

این داستان درباره یک پسر ماهیگیر مهربونه که زندگی ساده‌ای کنار دریا داره. یک روز یک لاک‌پشت کوچیک رو از دست چند بچه نجات می‌ده و همین کار ساده باعث می‌شه ماجراهای عجیب و غیرمنتظره‌ای براش شروع بشه. هر قسمت از این داستان یک بخش جدید از سرنوشتش رو مشخص می‌کنه و کم‌کم وارد دنیای شگفت‌انگیزی می‌شه که خودش هم باورش نمی‌کنه.

محبوبه بعد از بدرقه‌ی پسر جوان، سریع وارد خانه شد و به‌سمت النا دوید. کنارش نشست شانه‌هایش را با ترس گرفت و خیره‌ به صورت بی‌حس دخترکش، گفت: - النا چت شده دخترم؟ سرگیجه داری؟ سرت درد می‌کنه؟ پاشوپاشو بیا یه چیزی بخور که ضعف کردی...آبروم رو جلو پسره بردی مامان! هنوز شکایت و گلایه‌هایش تمام نشده‌بود که دخترش سریع برخاست و به‌سمت طبقه‌ی دوم دوید. محبوبه حیران ایستاد و بلند صدایش کرد؛ اما او پله‌ها را یکی بعد از دیگری رد کرد و فوراً خودش را در اتاقش انداخت و در را محکم بست. نفس‌نفس‌زنان به در اتاق تکیه داد و خیره‌ی زمین شد. قفسه‌ی سی*ن*ه‌اش بالا و پایین می‌شد و موهای افشان سیاهش مدام مقابل دیدگانش را می‌گرفت. با دست آن‌ها را به پشت گوش‌هایش هدایت کرد و آرام‌آرام به روی زمین سر خورد و نشست‌. صدای مادرش هنوز هم شنیده‌می‌شد که با نگرانی صدایش می‌کرد، اما او بی‌توجه روی زمین دراز کشید. نگاه زیبا و مهربان آریا از مقابل چشمانش تکان نمی‌خورد؛ صدای رسای پسرک گوش‌هایش را نوازش می‌کرد و او را تشنه‌ی لالایی نوایش می‌کرد. لبخندی زد؛ فکر این‌که پسرک به ملاقات او آمده‌بود، قلقلکی در وجودش می‌انداخت که تا کنون همانندش را تجربه نکرده‌بود. بی‌اختیار با ذوق زد زیر خنده و همان‌طور که با دست جلوی لبانش را می‌گرفت که صدایش بلند نشود، روی شکم غلت زد. *** محبوبه لیوان چایش را برداشت و همان‌طور که به در اتاق النا نگاه می‌کرد، رو به امین، کنجکاو گفت: - یعنی چی می‌خواد بهش بگه؟ امین روزنامه‌ی دستش را ورق زد و از زیر عینک مطالعه‌اش، نیم‌نگاهی به زنش انداخت و جواب داد: - نمی‌دونم... سابقه نداشت که خودش بخواد روانشناسش بیاد تا باهاش حرف بزن... همان لحظه خانم جوانی که روانشناس النا بود، با لبخندِ کوچک و محجوبی از اتاق خارج شد. پشت سرش النای خجالتی با سری پایین افتاده و تیشرت گشاد مشکی که او را چون بچه‌ها کرده‌بود، آمد و پشت خانم جوان آبی‌پوش قایم شد. دهانش تندتند می‌جنبید و سعی می‌کرد کاکائویی که خانم رسولی، روانشناس شخصی‌اش، به او داده‌بود را بخورد و در همان حال جملات را آن‌طور که خانم رسولی به او گفته‌بود، کنار هم بچیند. خانم رسولی قدمی عقب رفت و دستش را پشت النایی که تا شانه‌های او بود گذاشت و او را به جلو هدایت کرد. همان‌طور که یک چشمش خیره‌ی دستان در هم تاب خورده‌ی النا بود و نیمی از حواسش پی نگاه متعجب و حیرت‌زده‌ی والدین النا، گفت: - آقای رستگار، محبوبه جان... النا می‌خواد یه موضوع مهمی رو بهتون بگه، مگه‌ نه النا؟ سپس لبخندی روی لبان سرخون‌ شده و برجسته‌اش نشاند و با سر اشاره‌ای به النا کرد که او ادامه دهد. دخترک لبانش را روی هم فشار داد و سپس با نگاه به چشمان پر سوال پدر و مادرش سر به زير انداخت و زمزمه کرد: - می‌خوام... می‌خوام برم... دانشگاه.

پارت صد و بیست و پنجم آرنولد لبخندی زد و بهم گفت: ـ عجله کن پرنسس! خورشید داره طلوع می‌کنه. محکم دستشو گرفتم و با همون شنل جادویی تا جوون داشتیم دوییدیم که به سر در اصلیه قلعه برسیم.

پارت شصت بریده بریده گفتم : خی..لی..دلم..براتو..ن...تنگ...شده..بود. بهراد بطری ابی دستم داد و گفت : اول یکم اب بخور بعد حرف بزن وروجک. بطری رو گرفتم و یه قپ خوردم و نفس عمیق کشیدم . بابا دستی رو سرم کشید و گفت: ما هم دلمون برات تنگ شده بود صدف بابا ، اگه بدونی مامانت و من تو این هفته چه قدر برای امروز لحظه شماری می کردیم ، خداروشکر که سالم و سلامت رسیدی عزیزم. بوسه ای به پیشونیم زد و رو به مامان که هنوز گریه می کرد گفت : سهیلا جان ، ببین صحیح و سالم اینجاست ، دیگه این اشک ها برای چیه ؟ جلو رفتم دوباره تو آغوش مامان جا گرفتم و گفتم : مامان خوشگلم ، دلم برای چشم های خوشگلت تنگ شده اشکیشون نکن . مامان با صدای ارومی گفت : اشک شوقه عزیزم ، الان که تو بغلم هستی دیگه خیالم راحته ، خوش برگشتی گل نازم ، دختر قشنگم . بهراد برای عوض کردن جو با صدای مثلا ناراحتی گفت : زن داداش ، ابلمو شد ، بزار یکمش هم به ما برسه. مامان من رو از اغوشش بیرون کشید و لبخند زد و گفت : بفرما صحیح و سالم تحویل شما . بهراد با لبخند دست دور گردنم انداخت و رو به مامان و بابا گفت: اگه موافقید این وروجک و ببریم خونه که حسابی خسته اس انگار. با موافقت اونا به سمت پارکینگ راه افتادیم ، تو راه به بهراد گفتم: خب اقا دوماد ، عروس خانوم کو ؟ گفتم احتمالا میبینمش. بهراد گفت : والا نازی خیلی دوست داشت بیاد فرودگاه ولی خوب هم الان دیر وقته ، هم اینکه به خاطر اینکه پس فردا مراسم نامزدی و عقد هست ، یکم کار داشت و خسته بود ، گفت بهت سلام برسونم . لبخندی زدم و گفتم : خیلی خوشحالم بهم رسیدید ، ولی زن گرفتی قشنگ رفتی قاطی خوروس ها ، حتی صداتم شبیهشون شده . با این حرفم بهراد گفت : ببین خودت کرم داری ، من شبیه خروسم ، بزار برسیم خونه نشونت میدم . خندیدم ، به ماشین که رسیدیم سوار شدم و با اینکه اصلا دلم نمی خواست این لحظه ها رو از دست بدم از خستگی بیهوش شدم. وقتی بیدار شدم رو تختم بودم ، به دوروبر نگاه کردم و اصلا یادم نمیومد که کی رسیدیم و من اومدم اتاقم!

پارت صد و بیست و چهارم آرنولد بهم گفت: ـ نیروی نور و خوبی هیچوقت از بین نمیره جسیکا...آناستازیا تو یه شکل دیگه همیشه کنارمون باقی میمونه! آناستازیا با لبخند حرف آرنولد و تایید کرد و گفت: ـ همینطوره! فقط یادت نره که موقع پرپر کردن این گل باید چیکار کنی جسیکا! با بغض لبخندی بهش زدم و گفتم: ـ نترس! حواسم هست. آناستازیا نفس عمیقی کشید و اومد جلو و گل رز قرمز و داد دستم و مقابلم وایستاد و چشماشو بست. بعدش مثل رها شدن پروانه از پیله، دستاشو باز کرد. آرنولد بهم گفت: ـ الان وقتشه پرنسس! شروع کردم به پرپر کردن اون گل رز جادویی و ورد مخصوصش و خوندم و توی ذهنم تصور کردم که به یه پرنده همونجور که دلش میخواست تبدیل بشه...باور کردنی نبود اما با افتادن هر گلبرگ گل رز روی زمین یه اشعه پر نور دورش تشکیل شد و اون قسمت مثل حلقه نور خورشید درخشان شد...طوری نورش زیاد بود که دیگه نمی‌تونستم اون صحنه رو ببینم...بعد از چند دقیقه نور به تدریج کم شد و صدای بال زدن یه پرنده سفیدی رو شنیدم و وقتی چشامو باز کردم دیدم که پر زد و اومده روی شونه‌ام نشسته و همین لحظه میله‌های زندان با اون اشعه باز شدن...آرنولد اومد بیرون و کنارم وایستاد و پرنده هم اومد روی شونه هام وایستاد.‌‌حق با آرنولد بود، انرژی هیچوقت از بین نمیره...چشمای اون پرنده دقیقا عین چشمای آناستازیا بود...بهش لبخندی زدم و بعدش از پنجره سیاهچال پر زد و رفت بیرون.

حسی مثل "تکه های سنگین و زمختی درون من، درحال افتادن از ارتفاعی‌ست، نامعلوم..." را دارم...

از چرخ به هر گونه همی‌ دار امید وز گردش روزگار می‌لرزد چو بید

پارت پنجاه و نهم در جوابم گفت : کاری نکردم ، پایین هم گفتم به یک دوست کمک کردم. لبخندی زدم و خداحافظی ‌کردم و داخل خونه رفتم. ___________________ یک هفته مثل برق و باد گذشت ، امروز برای ساعت دو بعد از ظهر بلیط داشتم ، کامیلا قرار بود ببرتم فرودگاه ، ساعت دوازده بود که اومد دنبالم ، بعد اینکه همه چیز رو چک کردم ، چمدانم رو برداشتم و بیرون رفتم ، کلید ها رو جلوی کامی گرفتم و گفتم:دمت گرم این چند وقت به گل هام سر بزن ، کلید ماشین هم داخل خونست اگه نیاز شد . کامی ، من رو به آغوش کشید و گفت : دلم برات تنگ میشه صدف ، زود برگرد . ضربه ای اروم به کمرش زدم و گفتم: منم دلم تنگ میشه ، چشم به هم بذاری برگشتم. کامی کلید هارو گرفت و به راه افتادیم ، کامی تا پرواز رو اعلان کنن پیشم بود ، پرواز رو که اعلان کردن دوباره هم رو بغل کردیم و من رفتم سمت گیت لحظه اخر برگشتم و براش دست تکون دادم و از گیت رد شدم . سه ساعتی از پرواز گذشته بود ، نزدیک ترکیه بودیم ، چند ساعتی توقف داشتیم و بعد دوباره به سمت ایران حرکت می کردیم ، واقعا اون چند ساعت انتظار توی فرودگاه صبیحا گوکچن خیلی سخت بود و حسابی کلافه و خسته شده بودم ، بلاخره انتظار به سر رسید و دوباره شماره پرواز اعلام شد و به سمت ایران راه افتادم . وقتی وارد حریم هوایی ایران شدیم دل تو دلم نبود، هیجان داشتم ، دلم برای مامان و بابا و بهراد و بقیه خیلی تنگ شده بود ، لحظه شماری می کردم که برسم و تک تکشون رو بوسه بارون کنم . وقتی هواپیما نشست و درب ها باز شد ، از لا به لای جمعیت به سرعت رد شدم و رسما به سمت سالن فرودگاه پرواز کردم . چمدونم رو که تحویل گرفتم ، از دور مامان ، بابا و بهراد رو دیدم و براشون دست تکون دادم ، اشک تو چشمام جمع شد ، انگار دلتنگی این چند ماه یک دفعه رو دلم سنگینی کرد ، به سمتشون دوییدم بابا دستاش رو برام باز کرد و من پریدم تو بغلش و اشکام بی محابا از چشمم پایین میومدن. بعد از چند دقیقه از بغل بابا بیرون اومدم و مامان رو که اشک صورت خوشگلش رو خیس کرده بود در آغوش گرفتم ، از شدت اشک زبونم از کار افتاده بود و نمیتونستم حرف بزنم ، وقتی خوب هر سه شون رو بغل کردم و رفع دلتنگی کردم تازه اروم شدم نفسم بالا اومد.

پارت صد و بیست و دوم با ذوق سرمو به حالت تایید تکون دادم. ازم پرسید: ـ اون معجون کجاست؟! گفتم: ـ یه مجسمه اژدها سر در قلعه هست...توی اونه. آرنولد مصمم بهم نگاه کرد و گفت: ـ ببینم تو مطمئنی پرنسس؟! مثل قبلنا بهم گفت پرنسس و باعث شد دلم از ذوق اکلیلی بشه...خیلی خوشحال بودم که حرفای آناستازیا و کار خودم بالاخره باعث شد تا بفهمه من بهش کلک نزدم. سریعا سرمو تکون دادم و در جوابش گفتم: ـ مطمئنم ؛ من دلم نمی‌خواد راه جادوگریم، راه پدرم باشه آرنولد...دلم میخواد مردم سرزمین درگیر عشق و دوست داشتن باشند و هیچ بدی توی این دنیا وجود نداشته باشه...و احساسات تنها چیزیه که آدما میتونن باهاش حس سرزنده بودن کنن. دلم نمی‌خواد برای قدرت و بقای خودم، از احساسات مردمم بدزدم.. آرنولد دستشو به سمتم دراز کرد و با لبخند گفت: ـ پس برای یه راه درازه پر از عشق آماده‌ایی؟! دستم و با ذوق توی دستاش گذاشتم و گفتم: ـ آماده‌ام. آناستازیا با خوشحالی گفت: ـ پس بجنبین! وقت زیادی نمونده...الانه که خورشید طلوع کنه. با ناراحتی بهش نگاه کردم و گفتم: ـ ولی کاش میشد که تو از پیشمون نری!

پارت صد و بیست و یکم آناستازیا به گل رز توی دستش اشاره کرد و گفت: ـ من نجاتت میدم اما برای نجات مردم این سرزمین باید تو و جسیکا باهم یکی بشین! آرنولد با تعجب به من و بعدش به آناستازیا نگاه کرد و گفت: ـ راجب چی داری حرف میزنی؟! آناستازیا گفت: ـ آرنولد زیاد وقت نداریم...خلاصش میکنم، برای اینکه تو رو نجات بدم، با پر پر شدن این گل رز که ویچر‌ روح منو داخلش قرار داد، میتونم تو رو نجات بدم... آرنولد با عصبانیت حرف آناستازیا رو قطع کرد و گفت: ـ اصلا حرفشم نزن! اما آناستازیا با عصبانیت و حرص بیشتر میله ها رو فشار داد و حرف آرنولد و قطع کرد و گفت: ـ آرنولد گوش بده به حرفم! این تنها راهه...اون کلیدی که دست جسیکاست یه طلسم خیلی قویه که با ترکیب قدرت شر و خیر باهم باز میشه... کلید و بردم پیششون و آناستازیا از دستم گرفت و داد به آرنولد و گفت: ـ نگاه کن! اون فکر همه‌جاشو کرده...تنها چیزی که حساب نکرد این بود که یه روز دخترش بخواد از راهش برگرده و با قدرت نور و امید یکی بشه. آرنولد نگاهی به من کرد، این بار خشم توی نگاهش کمتر شده بود...ازم پرسید: ـ تو این کلید و پیدا کردی؟!

*** «یک ماه بعد» از حموم اومدم بیرون و بدون سشوار کردن موهام نشستم روی مبل. تلویزیون رو روشن کردم و داشتم کانال‌ها رو بالا پایین می‌کردم که بابام زد رو شونم و گفت: - چطوری قهرمان؟ زیادی خسته به نظر میای. - حاجی‌جون، می‌خوای خسته نباشم؟ باشگاه، مؤسسه‌ی زبان، تدریس خصوصی، مدرسه. - عیب نداره باباجان، مرد نباید زیر کار صداش دربیاد. مامان که توی آشپزخونه بود، طبق معمول حرف‌های بابا رو تأیید کرد و بعدش گفت: - علی، کلاس خصوصیت چطور داره پیش می‌ره؟ - آها، راستی مامان، بهشون بگو من نمی‌تونم دیگه. در یخچال رو بست و با تعجب نگاهم کرد. - یعنی چی نمی‌تونی؟ چرا آخه؟ - یعنی چی نداره دورت بگردم؛ کلی کار سرم ریخته! به خودشون گفتم، به شما هم می‌گم. بگو بیان مؤسسه، اون‌جا معرفیشون می‌کنم که هزینه‌شون هم کمتر بشه. مامانم یه سری به نشونه‌ی تأسف نشون داد و رفت سراغ کارش. پشت گوشم رو خاروندم و یه چشمکی زدم به آجیم. - چطوری کوشولو؟ - من کوشولو نیستم، هشت سالم شده. - مامان‌خانوم، تحویل بگیر کوشولوتون هشت سالش شده. مامان: بسه، کم حرف بزن... بیاید شام بخورید اگه دوست دارین. بلند شدم و زدم زیر آواز. با صدای بلند می‌خوندم: - حاجی‌جون، حاجی‌جون، بلند شو که خانومیت امشب اعصاب نداره! بعد از شام، رفتم توی اتاق و داشتم کارهای مدرسه رو انجام می‌دادم که هانیه پیام داد: - سلام جیگول من. یه لبخند ناخودآگاه نشست روی لب‌هام. - به من با این قد و هیکل می‌گی جیگول؟ چرا؟ - جواب سلام بلد نیستی اولاً... دوماً دوست دارم بگم. - سلام، دورت بگردم، ببخشید... خوبی؟ - اوهوم. علی، می‌گم این پسر مهدی، هم‌کلاسیم... . یکم استرس گرفتم و گفتم: - چکار کرده؟ - پیام داده بهم. - شمارت رو از کجا آورده؟ - حتماً از بچه‌های کلاس گرفته خب... نمی‌دونم. عصبی شدم و نوشتم: - می‌تونی تلفنی حرف بزنی؟ - در حد چند دقیقه‌ی کوتاه. سریع بهش زنگ زدم و با صدایی که خشم داشت گفتم: - هانیه، بلاکش کن. هر کاری لازم هست بکن، فقط دیگه بهت پیام نده. - علی، من اصلاً جوابشم ندادم. خیالت راحت باشه عزیزم، از چی می‌ترسی؟ پوفی کردم و ادامه دادم: - لعنت به آدم اضافی و مزاحم. - قربون اون صدات بشم که داره می‌لرزه... من هیچ‌وقت به تو خیانت نمی‌کنم، نترس. باشه جیگول من؟ - باشه عزیزم؛ فعلاً بلاکش کن، بعداً خودم توی مؤسسه باهاش برخورد می‌کنم. - علی، دیوونه‌بازی درنیار. من نمی‌خوام تو خودت رو توی این مورد دخالت بدی؛ هرچی نباشه تو مدرسی اون‌جا. - ولی هانیه... . نذاشت حرفم رو کامل کنم و کمی تن صداش رو برد بالا و گفت: - به خدا کاری کنی، دفعه‌ی بعدی چیزی بهت نمی‌گم. - باشه عشقم. - آفرین. منم الان برم، امتحان دارم. با اجازت. یکمی خندیدم که یهو لوس و عصبی شد.

- نیازی به بازی نیست. با این بازیتون، من باید دنبال یه بازیکن دیگه توی این وزن باشم! اینو که گفت، حریفم لثه‌ی داخل دهنش رو درآورد و گفت: - استاد، لطفاً اجازه بدید ادامه بدیم. مطمئن باشید من ناامیدتون نمی‌کنم. منم که دستام رو روی سینم جمع کرده بودم، یه پوزخندی زدم و چیزی نگفتم. سرمربی: فقط یه فرصت دیگه به جفتتون می‌دم، وگرنه تقاضای مسابقه می‌کنم برای وزن ۶۵ کیلو. دوتا ضربه به کلاهم زدم و دوباره آماده شدم تا داور سوت رو بزنه. همین که سوت رو زد، دست دادم و سریع دوخمش رو گرفتم و محکم از سکو پرتش کردم پایین. سریع برگشتم تا دوباره همین کارو کنم، ولی خبری از سوت داور و حریفم نبود. برگشتم و نگاه کردم، دیدم یه لحظه حریفم با صدای خیلی دردناکی از درد به خودش پیچید. با استرس همه نزدیکش شدیم و دیدیم که وقتی انداختمش، دستش مونده زیر و احتمالاً شکسته. هم ناراحت بودم براش، هم خوشحال به خاطر اینکه انتقام مسابقه‌ی فینال رو گرفته بودم. اومدم روی سکو و با اعلام سرداور، حریفم ضربه‌فنی شده بود و دست من به‌عنوان فرد برنده بالا برده شد. سریع اومدم پایین که امیر بغلم کرد و گفت: - دعا کن بتونم منم برنده بشم. خندیدم و گفتم: - مطمئن باش برنده‌ای، پسر. یه ضربه‌ی آروم به دلش زدم و داشتم می‌رفتم لباس عوض کنم که سرمربی صدام زد: - آقای سام. برگشتم و رفتم سمتش. گفت: - کارت خوب بود عزیزم، فقط باید اینو بدونی، درگیری بدون فکر عاقبتی داره. مثل اون ضربه‌ای که خوردی... باید بیشتر از اینا مراقب باشی، اوکی؟ - شیفو. * - آفرین... حالا می‌تونی بری استراحت کنی و آماده بشی برای مسابقات انتخابی تیم ملی. رفتم نشستم رو سکوها، لباسام رو عوض کردم و منتظر شدم تا بازی امیر شروع بشه. مسابقه‌ها یکی بعد از دیگری انجام شدن و منتخب هر وزن مشخص شد. ساعت ۱۱ شب بود که همه‌ی بازی‌ها تموم شد و سرمربی همه رو صدا زد. همگی جمع شدیم دورش. - تبریک می‌گم به اونایی که فرصت اینو پیدا کردن تا لباس اصفهان رو بپوشن و برای خودشون، خانوادشون و تیم افتخار کسب کنن. و به اونایی هم که امشب شکست خوردن تبریک می‌گم... شما نباید ناامید بشید و به راهتون ادامه بدید. سال دیگه می‌خوام همتون رو این‌جا ببینم. بچه‌های منتخب هم چند روز استراحت کنید، تا از طریق باشگاهاتون اعلام می‌کنیم اردو از کی شروع می‌شه. همتون رو به اوستا کریم می‌سپرم... شب‌به‌خیر. من و امیر تونسته بودیم منتخب اوزان ۶۵ و ۷۰ کیلوگرم جوانان بشیم. هرچند امیر به خاطر مصدومیتی که براش پیش اومد، جاشو داد به حریفش. پدرام هم که خیلی ناراحت بود، به خاطر پیروزی ما سعی کرد ناراحتیش رو بروز نده. با استاد از خانه‌ی ووشو زدیم بیرون. من همشون رو یه آب‌طالبی مهمون کردم. * کلمه‌ای چینی برای احترام گذاشتن به استاد در رشته ووشو.

*** «دو ساعت بعد؛ خانه‌ی ووشو اصفهان، ده دقیقه قبل از شروع مسابقات» داشتم گرم می‌کردم که گوینده‌ی سالن گفت: - توجه توجه... به‌غیر از بازیکنان تیم، همراهانشون سالن رو ترک کنن و می‌تونن مسابقات رو از تلویزیون داخل نمازخونه تماشا کنن. اینو که گفت، یه همهمه‌ای داخل سالن پیچید. مربی اومد پیش من، امیر و پدرام و گفت: - بچه‌ها، اصلاً نگران نباشید. همدیگه رو کوچ کنید و اصلاً نترسید. اینو یادتون باشه، تا همین جاشم که اومدید، خیلی کار بزرگیه. اگر بردید که عالیه و می‌ریم برای مسابقات انتخابی تیم ملی. اگرم باختید، دمتون گرم. برمی‌گردیم به تمرین و آماده می‌شیم برای سال آینده. استادا از سالن رفتن بیرون و ما سه نفر شروع کردیم به گرم کردن و آماده شدن. اولین نفر اسم پدرام رو خوندن که بره برای مسابقه. امیر نشست روی صندلی کوچ و منم سرپا وایستادم. پدرام خیلی استرس داشت. یکمی آب بهش دادم و شروع کردم شونه‌هاشو ماساژ دادن. - پدرام، اصلاً نترسیا... یا می‌بازی یا می‌زنَدت. غیر از این دو حالت، حالت دیگه‌ای نیست. این دیگه ترس نداره. یکم پوکر نگاهم کرد و گفت: - بابا، من می‌ترسم... یارو رو نگاه کن! قهرمان کشوره. دهنم رو نزدیک گوشش بردم و گفتم: - هرکی می‌خواد باشه، باید بزنیش بیای بیرون. فهمیدی یا نه؟ داور اونارو فرا خوند روی سکو و با سوتش مسابقه شروع شد. توی همون راند اول، حریفش انقدر ازش امتیاز گرفت که بازی همون راند اول کلاً تموم شد. ما موندیم و پدرامی که هنوزم داشت می‌ترسید. فشار نشست روی مغزم. حریف پدرام از همون باشگاهی بود که حریف من بود. سریع رفتم و دوباره شروع کردم به گرم کردن. منتظر بودم فقط اسم من خونده بشه تا انتقام مسابقه‌ی فینال چند وقت پیش رو ازش بگیرم. گوینده‌ی سالن گفت: - وزن منفی ۶۵ کیلوگرم جوانان، آقای علی سام با هوگوی قرمز و آقای *** با هوگوی مشکی، کنار سکو آماده‌ی بازی بعد باشند. سریع لباس قرمزمو پوشیدم و دستکش‌های جدیدی که گرفته بودم رو با کمک امیر دستم کردم. تو دلم خدا خدا می‌کردم بتونم ببرمش. هم حس انتقام داشتم، هم می‌خواستم هانیه رو خوشحال کنم. رفتم کنار سکو ایستادم و سرم رو انداختم پایین. فقط به پیروزی فکر می‌کردم. بازی قبل از ما تموم شد. به کمک امیر کمی آب خوردم و محکم پریدم روی سکو. آروم تو دلم گفتم: - یا علی. داور تجهیزاتمون رو چک کرد و با اجازه‌ی سرداور، مسابقه شروع شد. کمی دورش چرخیدم و سعی داشتم تک امتیاز ازش بگیرم، ولی اون زرنگ‌تر از این حرفا بود و همین کار رو می‌خواست با من بکنه. کمی به هم حمله کردیم ولی ضربات خاصی نبود. بیشتر دورش چرخیدم و کم‌کم بردمش گوشه‌ی سکو. همین که اومد بازی رو به وسط بیاره، هولش دادم و از سکو انداختمش پایین. یه بار دیگه این کار رو می‌کردم، راند اول رو می‌بردم. برای همین، اون دیگه سعی کرد سمت گوشه نره. ترسی که توی جونش افتاده بود رو می‌شد از چشم‌هاش فهمید. این به من انرژی بیشتری می‌داد. بازی همچنان بسته داشت دنبال می‌شد که داور بازی رو نگه داشت و گفت: - این‌طوری بازی کردن فایده نداره. حمله کنید، وگرنه اخطار می‌دم بهتون. داور که دوباره سوت زد، چند تا ضربه‌ی پا بهش زدم که گاردش اومد پایین. منم از تک موقعیت خودم استفاده کردم و با سرعت مشتم رو به صورتش رسوندم و سریع عقب‌نشینی کردم. داور سوت زد و راند اول تموم شد. اومدم کنار سکو و دیدم از پنج تا داور، سه‌تاشون قرمز دادن، یکی ممتنع و یکی هم مشکی. یعنی من راند اول رو بردم. نشستم رو صندلی، یه نگاهی انداختم به امیر و گفتم: - آب بده امیر. چشمام رو بستم و به هرچی که امیر می‌گفت، اصلاً توجهی نمی‌کردم. با سوت داور برگشتم روی سکو و مبارزه برای راند دوم شروع شد. چشم تو چشم، سکوت وحشتناک سالن، و نگاه دقیق سرمربی و اعضای کادر فنی تیم استان باعث می‌شد استرس هر بازیکنی به فکرش غلبه کنه. ولی من این‌جا نبودم که ببازم. توی افکار خودم بودم که درگیریمون شدت گرفت. توی این رد و بدل شدنای مشت و پا، زانوی حریفم خورد توی فکم و افتادم روی زمین. گنجشکا دور سرم داشتن جیک‌جیک می‌کردن و دماغم کمی خونریزی کرد. داور بازی رو نگه داشت چون ضربه خطا بود و امتیازی نداشت. پزشک یکم اسپری بی‌حسی روی دماغم اسپری کرد. کمی آب خوردم و با کمک داور بلند شدم. باز با اشاره‌ی داور، بازی شروع شد. ولی یه لحظه، سرمربی تیم بلند شد و فریاد زد:

*** «علی» - الو امین، سلام. چطوری؟ - سلام علی‌جون، خوبی؟ جونم! - فداتم گل. می‌گم فردا اول مهره‌ها. خندید و گفت: - وای؛ به خدا حواسم به مدرسه اصلاً نبود. - آره داداش، منم سه‌چهارتا دوست‌دختر داشته باشم، حواسم به مدرسه نیست. خندید. - چه کنیم دیگه! - آقا، فردا با مدیر صحبت کنیم، کلاسا رو جابه‌جا نکنه. - من چند روز پیش با رضا رفتم مدرسه، کار داشتیم. بعد لیست کلاسا رو دیدم، ما هممون تو یه کلاسیم. - عالیه! بابام صدام زد. یکم صبر کردم و به امین گفتم: - امین، فردا می‌بینمت. بابام داره صدام می‌زنه. - رواله داشی، فعلاً. - فعلاً. رفتم داخل هال و نشستم روی مبل. بابا: علی، استادت زنگ زد، گفت هرچی زنگ می‌زنم به علی جواب نمی‌ده. یه تماس باهاش بگیر. - یادم می‌رفت زنگش بزنم. الان می‌خوام برم باشگاه. - من می‌خوام برم بیرون. حاضر شو، می‌رسونمت. رفتم وسایل باشگاه رو جمع کردم که با استاد و بچه‌ها بریم اردو تیم اصفهان. امشب قرار بود آخرین مسابقه‌ی درون‌اردویی برگزار بشه و من باید با همون کسی مسابقه می‌دادم که تو فینال منو ضربه‌فنی کرده بود. بابا منو پیاده کرد جلوی باشگاه خودمون. اومدم برم تو که هانیه زنگ زد. - سلام عزیزم. - سلام جان‌دل، خوبی؟ - رل نیستیما... چرا جان‌دل؟ - چون دوست دارم بگم. به تو چه؟ خندید و ادامه داد: - کجایی؟ - باشگاه. امشب باید مسابقه بدم! یهو صداش رو کمی مهربون‌تر و نازک‌تر کرد و گفت: - علی. ضربان قلبم رفت بالا و حس خوبی بهم دست داده بود با «علی» گفتنش. - جان علی. - جانت سلامت. یه خواهش ازت دارم که دوست دارم قبول کنی. - شما هرچی بگی قبوله. - هرچی؟ - هرچی. - قول بده مراقب خودت باشی. روی لبام یه لبخند غیرارادی نشست. یه لحظه سکوت کردم که باعث شد هانیه بگه: - علی... الو؟ - الو، الو... . - چی شدی؟ - هیچی عزیزم، فقط حس می‌کنم که... . - حس می‌کنی که؟ یکم مکث کردم و با لبخند گفتم: - هیچی. چشم، مراقب خودم هستم و قول می‌دم که هم سالم، هم برنده، آخر شب بهت پیام بدم. - نه نه، زنگ نزن. بابامینا الاناست که برسن خونه. متوجه می‌شن یهو و بعد رو مخ من می‌رن. اتفاق اون روز توی کافه که یادته. خستم می‌کنن گاهی اوقات. یکم سکوت کردم و بعد گفتم: - اوکی، پس پیام می‌دم. - باشه، فعلاً.

*** «درسا» سرم شدیداً درد می‌کرد و نگران داداشم بودم، ولی حتی نمی‌تونستم راه برم که برم ببینمش. در باز شد و مامانِ سوگند اومد تو و ایستاد کنار تخت و گفت: - خاله‌جان، ناراحت نباش. مامانت یکم ترسیده و الان آرام‌بخش بهش تزریق کردن، خوابیده. با صدای گرفته، آروم لب زدم: - خا...له... داداشم؟ دانیال؟ - همسرم تماس گرفت، گفت از اتاق عمل آوردنش بیرون ولی هنوز بیهوشه. بازم اشکام شروع به باریدن کرد و حالم خیلی بد بود. - خوب می‌شه خاله؟ یعنی؟ - نگران نباش، دورت بگردم. زخم‌ش زیاد عمیق نیست. به‌زودی هم به هوش میاد. تو باید به فکر سلامتی خودت باشی، عزیز دلم. *** «چهار روز بعد» تو خونه آروم‌آروم راه می‌رفتم و سوگند هم همش پیشم بود. مامانشم هی بهمون سر می‌زد. پدر سوگند این چند وقت مردونگی رو در حق خانواده‌ی ما تموم کرد. هم خودش بیشتر کارهای ما رو انجام می‌داد، هم با ماشینش مامان رو می‌برد بیمارستان پیش دانیال. قرار بود امروز ظهر دانیال رو مرخص کنن. ساعت ۹ و ۳۰ دقیقه صبح بود و من داشتم موهام رو شونه می‌کردم که در اتاق رو مامان زد و وارد شد. - درسا، بیا این اینترنت من رو وصل کن. می‌خوام زنگ بزنم به دایی پرویزت! - چکارش داری؟ - نگران دانیال بود. گفت در جریان کارا قرارش بدیم. تماس تصویری رو با دایی برقرار کردم ولی جواب نداد. گوشی رو دادم به مامان و گفتم: - مامان، اون‌جا الان ساعت تقریباً نزدیک ۴ صبحه. دایی هم حتماً خوابه. اینترنت گوشی رو خاموش نکن، خودش تماس می‌گیره. مامان گوشیش رو برداشت، از اتاق رفت بیرون. دایی پرویز من یه تاجر فرشه که توی شهر ریو دو ژانیرو برزیل زندگی می‌کنه. با یه خانوم پولدار برزیلی ازدواج کرده و الان خیلی وقته از ایران رفته. حاصل ازدواجشون یه پسر تقریباً ۲۱ ساله‌ست که اسمش رایانه‌ست. این دایی ما خیلی کم به ما سر می‌زنه، ولی رفت‌و‌آمدش به اصفهان و تبریز به خاطر فرش‌های دست‌بافشون زیاده. بعد از رفتنش منم به شونه کردن موهام ادامه دادم که صدای پیامک گوشیم اومد. سامیار: سلام عزیزم، حالت بهتره؟ - من عزیز تو نیستم. - باشه عزیزم. نگفتی بهتری یا نه؟ - مرسی، بد نیستم. - داداشت بهتره؟ - از اون داداش الدنگت بپرس. - پلیس دنبالشه هنوز. بعدشم اون دیگه برادر من نیست. اینو هم بدون که ساسان از مادر با من یکی نیست. از حرفش یکم تعجب کردم، ولی به روی خودم نیاوردم. - هرچی می‌خواد باشه. حالم ازش بهم می‌خوره. - بیام امروز دنبالت، بریم برای جلسه‌ی فیزیوتراپیت؟ - نه، امروز دانیال قراره مرخص بشه. جایی نمی‌رم. - باشه، هر جور راحتی. گوشی رو گذاشتم کنار و به سختی بلند شدم که برم حموم و یه دوشی بگیرم.

پارت ۲۰ (‌ میان تیغ و‌ تپش) از زبان راوی سامیار، پس‌ از انتظار تقریبا طولانی، با کلافگی سیگارش را پرت می‌کند و آن را زیر پایش له می‌کند..نگاهی به ساعت مچی‌ ساده‌اش می‌اندازد و زیرلب، با حرص و‌نگرانی زمزمه‌ می‌کند : پس کجا موندی دختر؟ از دور رفیقش، که به دلیل جثه ریز و قد کوتاه، شیرین بودن، لقب مجید فندق را یدک می‌کشید، تکیه داده به دیوار آجری، با تمسخر صدایش را تقریبا بالا می‌برد : سامی بیخودی منتظر نمون بچه...اون دوست دختر باشخصیتت پا توی همچین محله هایی نمیذاره...خداوکیلی این گوشه‌ی شهر اندازه یه سر سوزن با دنیاش جور درنمیاد.. قصد بر این داشت، که ادامه دهد..اما با یورش بردن سامیار سمت او، به یکباره لب در دهان فرو برد و بی اراده گارد می‌گیرد... سامیار عصبی را با حالتی عجیب، و چشمان گرده شده ای می‌نگریست... سامیار که حرف‌های‌ مجید، رگ گردنش را از خشم برجسته کرده بود، و تمام عقل و قلبش را تحت تاثیر قرار داده بود..مخصوصا که این اواخر، هرکس که از راه می‌رسید، با یک نگاه متوجه همین اختلاف آشکار بین او و آیلا شده بود و آن را به سامیار یادآوری کرده بود....یقه مجید را چنگ می‌زند و مقابل چندین جفت چشم، در آن کوچه باریک و‌ تاریکی که تنها مردم آن محله و بچه هایشان رد می‌شدند، در صورت ترسیده و غافلگیر شده‌ی مجید، تمام خشم‌ چند روزه را فریاد زد : عوضی حرومزاده خوب گوشاتو‌ وا کن‌ ببین چی بهت میگم.... همزمان به اطرافش نگاهی انداخت و با خشونت غیرقابل کنترلی غرید : با همتونم!! چشمانش‌ را که حالا مویرگ‌های ریز قرمزی در آن نمایان شده بود؛ در چشمان سفید و درشت شده ی مجید بیچاره قرار داد، و از قصد سعی کرد صدایش بلندتر از حد معمول باشد...که همگی بپذیرند : من و آیلا همدیگه‌رو دوست داریم.. به کوری چشم خیلیاتون، عاشق همیم..فهمیدی؟ یه بار دیگه دهن کجت رو باز کنی و از اختلافات چرت و پرتی که توی ذهن کوچیکت ساختی، بگی، جوری میکوبم تو دهنت صدا سگ بدی..حمال بی همه چیز..! یقه اش را به عقب هل داد و کلافه، یک دستش را در جیب شلوارش فرو برد و دست دیگرش را، به صورتش کشید..دور خود چرخی زد..مجید که خشک شده هنوز به سامیار خیره شده بود، با یک دستش یقه بلوز تنگو زرد رنگش را مرتب کرد..و آهسته و مرتعب اعتراض کرد : مگه چی بت گفتیم مرد حسابی..یه نظری دادیم حالا چرا بزرگش می‌کنی.. سامیار ایستاد و با غضب دستش را به کمر زد و نگاهش کرد: غلط می‌کنی نظر بدی.. که برای پیشگیری از تکرار بحث و‌دعوای چند ثانیه پیش؛ اهالی که فضولی کردنشان حالا تمام شده بود، بین آن دو دخالتی کردند و سعی در آرام کردن آن‌ها داشتند.... که انگار تمام کوچه، برای لحظه ای نفس کشیدن را از یاد برد...همه یک سمت را خیره خیره، تماشا می‌کردند..نور چراغ زرد بالای سر دکان بقالی، روی موهای طلایی بیرون زده از شالش تابید و آن ها را مثل رشته های آرام روشن کرد... موهایش در آن کوچه‌ی تاریک درخشید.. کوچه‌ی باریک‌ و شیب‌داری که تاریکی اش از نبود نور نبود، در واقع مردم آن در تاریکی‌ مطلق به سر می‌بردند...زن‌های محله، با چادر‌های گل‌دار و لباس‌های محلی‌شان، که همگی دم در حیاط ایستاده و چادر را بین گوشه دندان گرفته فضولی می‌کردند، به آرامی زمزمه کردند: خدا هنرشو خوب خرج کرده..مثل دخترای اعیونی میمونه سکینه.... و سکینه بی هیچ حسادتی، با تحسین تایید کرد...! نگاه مردان نیز، مثل میخ به او چسبیده بود...دخترک معذب شده، در آن مکان غریب و‌ عجیب، بی اراده گره شالش را کمی، محکم تر کرد..و گردن سفید و براق خود را پوشاند...قلبش کمی تندتر از حالت معمول می‌زد..این‌همه نگاه، این‌همه سکوت سنگین پیش‌ آمده بعد از پا گذاشتن او، همه و همه باعث شد ناخودآگاه قدم‌های با وقار و زنانه‌اش کند و کندتر شوند...و چشمانش دنبال سامیار باشند...! در آن لحظه، سامیار که رو به روی کافه یونس، سرگرم‌ دعوای نیمه تمامش با مجید بود، صدای مکث محله را حس کرد...یک‌‌دور همه اطرافیانش را از نظر گذراند...سپس پر تردید، رد نگاه خیره آن‌ها را می‌گیرد...آیلا را می‌بیند...ایستاده زیر نور، کمی مضطرب، کمی خجالتی و معذب، اما با همان زیبایی مرگ‌بارش....چیزی در دل سامیار تکان می‌خورد..دل او می‌لرزد..از اینکه حرف‌های مجید، صحت داشته باشند و سامیار واقعا لایق اینهمه زیبایی،‌وقار، اصالت و شخصیت سالم و درستی نباشد...!! لبخند ناز آیلا، که در همه شرایط بر لبش بود..حتی شرایط پرتنش و اضطراب ..! سامیار را به خود می‌آورد... و با غیرت و تعصب بی منطقی، اخم در هم می‌فشارد و قدم هایش را سمت آیلا تند می‌کند..

پارت ۱۹ ( میان تیغ و تپش) صدای زنگ گوشیم بلند شد..از روی مبل بلند شدم و با کمی نگاه به دوروبرم فهمیدم که روی میز تلویزیون گذاشته بودمش..سراغش رفتم و با دیدن نام سامیار، لبخندی روی لبم نشست..تماس رو وصل کردم و دستی به تار موی باز شده‌م کشیدم و آروم جواب دادم: سلام صدای ماشین میومد؛ انگار توی ماشین بود..با هیجان کنترل شده ای، سوپرایزم کرد: سلام خوشکلم..آماده شو دارم میام دنبالت..! لبخندم کمی محو شد و تند گفتم: چی؟! یعنی چی سامیار؟؟ مثل همیشه با لجبازی اصرار کرد: آیلا خواهش می‌کنم نه نیار، بابا دوساله دوست دخترمی، حتی یه بارم نشد ببرمت دور دور... قاطعانه گفتم: اولا دوست دختر نه! ثانیا کافیه یکی ببینه حرف منطق و غیر منطق که سرشون نمیشه..! فعلا درست نیست باهم بریم بیرون سامیار! بی‌حوصله و با حرص تشر زد: د گندشون بزنن این بی‌ناموسا رو ..بی‌شرفا خودشون هر غلطی دلشون خواست می‌کنن واسه ما میشن نبی خدا..بابا ول‌کن حرف مردم رو دختر... کلافه روی مبل تکی کنارم نشستم..همیشه بهش گفته بودم حرف‌های لات کوچه های محله رو کم کم بیخیال شو...بزرگ شدی..یه دوتا کتاب بخون، یه حرفه یاد بگیر... بیشتر به حرف‌هام می‌خندید تا اینکه بخواد قبول کنه !...و پشت بند خنده هاش می‌گفت "من همینم، قرار نیست بخاطر بقیه خودمو تغییر بدم تا خوششون بیاد" و وقتی میدیدم هیچ‌جوره منظورم رو متوجه نمیشه، بیخیال میشدم..! با صدای آرومی بحث رو خاتمه دادم: نمیشه سامیار..!! صدای نفس های عصبیش میومد، اینکه پای حرفم بایستم همیشه عصبانیش می‌کرد..درحالیکه من فقط همیشه سعی میکردم از جنبه منطقی، قضایا رو بهش بفهمونم..بعد از مکث طولانی..پوفی کشید و کلافه گفت: باشه حله..حداقل بیا ببینمت..اونکه میشه دیگه؟ مخالف نیستی انشالله؟ تیکه‌هاشو فهمیدم..به روی خودم نیاوردم..گذاشتم پای کور شدن ذوقش! و با مهربونی ذاتیم، سعی کردم این‌بار دلشو نشکونم: باشه قبوله.. نفس عمیقی کشید..و آروم گفت: کافه‌ همیشگی خودم..پیش یونس.. یادم‌ میومد...قدیمی ترین کافه، که بارها اتفاق های بدی در آن افتاده بود...عمه هیچوقت اجازه نمیداد همچین جاهایی برم..محله قدیمی خودمون بازم پایین شهر بود، اما به شدت ساکت و آروم بود..و مردم خوبی داشت..اما خونه ای که سامیار اجاره کرده بود، خیلی پایین تر بود که کافه یونس مجاورش بود...بار اولی که سامیار من رو آورده بود همون کافه، خیلی معذرت خواهی می‌کرد..اینکه نتونسته بود من رو جای بهتر و‌ تمیزتری ببره..و دروغ چرا، من ترسیده بودم..و مدام خودم رو سرزنش کرده بودم ...تا اینکه سامیار بهم ثابت کرد وقتی اونجا کنارم باشه و همه رفیقهاشن، اتفاقی نمیافته... آماده شده بودم..یک پیرهن مشکی کوتاه و زمستونی از جنس لینن، و شلوار نیم‌بگ لی سورمه ای تیره، و شال سورمه ای روشن پوشیدم...فقط یه تینت صورتی کمرنگ زدم...دوست نداشتم لباسی بپوشم که جلب توجه کنه..مخصوصا که اون سری، از نگاه های دوستای سامیار، به جز چند نفر، مطمئن شده بودم خیلی بی جنبه ان.. پالتو مشکی بلندم رو با کتونی های ساده‌ی مشکیم ست کردم..کیفم کوچیک و دستی بود.. نگاه آخر رو به خودم کردم..چتریامو دقیقه نودی،از حالت یه وره، فرق ریختم دو طرف صورتم...انگار قشنگتر از حالت قبلی شد...نگاهی به گوشیم انداختم، ساعت هفت‌ونیم عصر رو‌ نشون می‌داد..نمیدونم چرا، اما تردید داشتم..همیشه کنار سامیار علی رغم تمام حمایت هاش، این تردید لعنتی ولم نکرده بود..من دختری نبودم که راحت اعتماد کنه،راحت با کسی همچین جاهایی بره، از کارهای خودمم به شدت متعجبم!..من همیشه مخالف عشق، دوستی، واین جور چیزا بودم..بعضی وقتا با وجود سامیار، هنوز هم این حس رو دارم.. من بعد از پنج ماه تلاش های پیاپی سامیار، دویدن، هدیه دادن، واسطه فرستادن، درخواست دوستی سامیار رو، اونم فقط قبول کردم..سرسختیم نسبت به مسئله عشق و عاشقی رو همه میدونستن..طول کشید تا سامیار، فقط کمی از اعتماد من رو جلب کنه..تا به الان،کاری نکرده بود که از اعتمادم نسبت بهش کم بشه..همینم دلگرمی من شده بود..اینکه حداقل تا اینجاش انتخاب اشتباهی نکردم ..گاهی وقتا دلم برای سامیار میسوزه..حس می‌کنم من دختری نیستم که بتونه اونو از عشق سیراب کنه..عشقشو که نسبت به خودم ببینم، و من لام تا کام چیزی نگم، شرمنده‌م میکنه..و به حرف نازیلا میرسم که بارها بهم می‌گفت، "هنوز عاشق نشدی بفهمی..و هیچوقت‌ هم عاشق سامیار نمی‌شی...بگو بیخودی تلاش نکنه دلتو به‌ دست بیاره آیلا...تمومش کن بذار بره آدم‌ خودش رو پیدا کنه.." من به سامیار حس عجیبی داشتم..حسی که برای منم گنگ و بی معنیه..خیلی وقتا حاضر میشدم غرورم رو جایگزینش کنم و اونو به سامیار ترجیح بدم...اما بعدش دلم میگیره..دلتنگش میشم حتی... اما از اینکه تا الانم که دو‌سال از رابطه‌مون میگذره، به راحتی سرسختی و غرورم رو میتونم به جای اون، انتخاب کنم، برام شگفت آور و عجیبه....

پارت ۱۸ (میان تیغ و تپش) خندیدم..که ادامه داد: لجباز‌ بودی، اما خیلی شیرین و آروم بودی..اروم و به شوخی میزنه پس کله‌ام: برعکس الان، اصلا زبون دراز نبودی.. با اخم وانمودی،جای ضربه رو لمس کردم: ای بابا عمه مگه چیکار کردم؟..خوبه خودمم توی دلم حرفشو‌ تایید کردم.. بی توجه به من ادامه داد: از همون بچگی دلت اندازه یه دریا بزرگ‌ بود..ذهنت چیزهای بزرگ‌تر و عجیب‌تری رو کشف می‌کرد و می‌رفت دنبالشون..دقیقا مثل الآن..! عاشق هنر بودی..همیشه یواشکی میرفتی قشنگ‌و‌مسلط آرایش می‌کردی ... خیلی احساس مستقل بودن رو داشتی... عمه بلند میخنده..و بین خنده هاش، دلیل خنده ناگهانیش‌رو گفت: یه شوهر هم داشتی..یه پسر جوونی بود همسایمون بودن و تو از اون خوشت اومده بود..لباساتو‌ میپوشیدی میگفتی دارم با شوهرم میرم.. بلند زدم زیر خنده.. و با هیجان سمتش چرخیدم: نگوو عمه..چرا اینارو هیچوقت بهم نگفته بودی؟ عجب دختری بودم من.. عمه هنوز می‌خندید..سرش رو با تاسف تکون داد: نسل جدید همتون همینید..از بچگی غیرقابل کنترلید والا.. از گوشه چشم نگاهش کردم: آره...مظلوم شما دهه شصتی ها هستین.. بلاخره بعد از کلی خندیدن و صحبت از خاطرات گذشته کنار عمه، سر به سرش گذاشتن، و از همه مهم تر، عمه به آرزوش رسید و چایی رو با هم خوردیم...و‌ بعد از سفارشات لازم به من، رفت عمارت.. خیلی دوست داشتم نازیلا رو ببینم..مطمئنم الان مثل همه وقتایی که دلش می‌گرفت و توی عمارت زندونی می‌شد، روی صندلی گهواره ای مشکی رنگ اتاقش لم داده..چشماشو بسته، و آهسته خودش رو سپرده به تکون های ریز صندلی...سختی های زندگی این دختر کم‌تر از من نبود...نازیلا خانواده داشت، اما درعین حال انگار نداشت..و پررنگ ترین پارادوکس‌ زندگیش دقیقا همین بود! تقریبا نوجوونیاش خانواده‌ش به علت کار سخت پدرش، میرن ایتالیا...اما همونطور که توی این عمارت همه چیز قانون داشت، نرفتن نازیلا هم‌ قانون داشت... خان بزرگ اجازه رفتن نازیلا رو نمیده، و تلخی اون دلیل اجازه ندادن خان بزرگ این بود که، نازیلا نشون کرده‌ی پسرعموش شاهرخه!! و شاهرخ اجازه رفتن زن آینده‌اش را، به علت تعصب و غیرت جاهلانه نمی‌داد...چون خان بزرگ، دختر برادرش جمشید؛ یعنی نازیلا رو، از بچگی نشون کرده ی شاهرخ پسر برادرش نادر، اعلام کرده بود..انگار که آدم، ملک شخصی باشه! نازیلا با گریه و دعوا مخالفت کرد، صداشو‌ بالا برد، حتی یک‌بار در برابر شاهرخ ایستاد، اما..هیچکس اعتنایی نکرد... از همه بدتر، شاهرخ خودش همه کاره‌ست..دخترباز، بی پروا و‌ قتل آدم ها برای اون یه نوع تخلیه خشم بود....اما به راحتی این حق رو داشت که برای نازیلا یک قفس طلایی بسازه.. و هر بزرگی یا خانی، مخالف تصمیم های دلاورها باشه، از خان بودن کنار گذاشته می‌شد... پس همه بزرگان باید، یا بهتره بگیم مجبورا، به نظرات هم احترام می‌گذاشتن..از جمله پدر نازیلا!! هر عروسی، زنی، جز خانم بزرگ و خاتون، حق هیچ‌ اظهار نظر یا دخالتی رو نداشتن..و نوه ها از چشمشون فقط فرزند خان محسوب می‌شن..و مادر، جز بزرگ‌ کردن آن بچه، هیچ دخالت و نظری، همدردی یا اعتراضی، در زندگی فرزندش نمیتونه داشته باشه!! اونروزهای نازیلا، باید یادگاری از سنجاق سر، خاطرات مدرسه و رفیق هاش،و خنده های بی دغدغه‌ش می‌بود...که به راحتی اونارو ازش ربودن.. اون واقعا دلش احساسات مختلف دخترانه رو میخواست، نه تصمیم های معامله‌وار! این اختیار دلش رو ازش میگرفتن..اینکه اصلا به شاهرخ به اون چشم نمیتونست نگاه کنه..و دل خوشی ازش نداشت! طبق منطق بیمار این خاندان،دختر اشراف‌زاده که درِ مدرسه رو باز نمی‌کنه؛ این مدرسه‌ست که باید تا دم عمارت به احترامش بیاد... و متاسفانه نازیلا دختر اشراف زاده‌هاست، پس‌ نباید مدرسه می‌رفت...این منطق اون‌ خاندان بود..!!هرچقدر معلم‌خصوصی آوردن، نازیلا اعتراض می‌کرد.. اما با سختگیری های خاتون، نازیلا کم‌کم زندگی اش را پذیرفت و مطیع شد.. گذشت و گذشت..بادیگارد شخصیش برعکس همه اطرافیانش، حامیش میشه..نمیدونستم متین، دستور حمایت کردن از نازیلا رو از کجا، یا بهتره بگم از چه کسی، می‌گرفت...کسی که متین فقط از اون، دستور می‌گرفت..حتی گاهی میدیدم متین، مقابل خان بزرگ، کسب اجازه می‌کرد و سپس دستور خان بزرگ رو اجرا می‌کرد..اما احساس می‌کردم اون شخص مرموز مونده و حتی از نازیلا نپرسیده بودم..نمیخواستم کنجکاو باشم نسبت به اون خاندان..اما دروغ چرا، برای من این سوال بود که، یعنی بزرگتر از خان هم داشتن باز؟!!! نازیلا اصلا و ابدا، از خانواده‌اش، آدم‌هاش، اتفاقها چیزی نمی‌گفت...این خصلت از بچگی توی گوش همشون خونده شده که رازها و آدم‌های خونه، فقط توی عمارت میمونه..!! چقدر نسلشون از نظرم بیخودی بزرگ شده بود..انگار تمومی نداشتن و همه شبیه هم بودن...هنوزم میگم، به جز نازیلا!

پارت ۱۷. (میان تیغ و تپش) با صدای عمه، که پرده اتاقم رو کنار می‌زد و سعی در بیدار کردن من داشت، کمی از لای پلک‌هامو باز کردم و خمار گفتم: عمه خستم..فقط یکم دیگه بخوابم.. اما عمه بدون هیچ توجهی به من، جدی گفت: خوابت نمیاد، کسل شدی اگه همینجوری ولت کنم تا خود فردا هم میخوای بخوابی.. نزدیکم شد و روتختی یاسی رنگمو کنار زد..معترض شدم و دو دوستم رو کلافه روی صورتم کشیدم..که گفت: پاشو یه دوش بگیر تا یه چایی درست کنم با هم بخوریم..کم‌کم باید برم عمارت زود باش..مطمئنم سرحال میشی..! اخلاق عمه رو می‌شناختم..نمی‌شد اعتراضی بکنم، پس به ناچار بلند شدم و پکر روی تخت نشستم..هنوز به آینه میز آرایشیم زل زده بودم، که عمه با صدای تقریبا بلندی تشر زد: وااا دختر پاشو دیگه! با صداش قشنگ من رو از عالم دیگه ای که توش سیر می‌کردم، راحت درآورد... دوش پنج دقیقه ای گرفتم و با حوله تن‌پوش عسلی رنگم روی میز آرایشی ساده‌م، رو به روی آینه نشستم..احساس می‌کردم هنوز تو تک تک استخونای بدنم خستگی داد می‌زد..شیفت سنگینی داشتم و حسابی بی‌حالم کرده بود..از وقتی که صبح از بیمارستان برگشته بودم خوابیده بودم..و به گفته عمه، الآن مثل اینکه ساعت پنج عصر بود..کرم مرطوب‌کننده م رو زدم..به خودم در آینه خیره شدم...راستش از اون آدم‌هایی نبودم که مدام مقابل آینه بایستم و خودم رو تحسین کنم..اما بعضی وقتا که دقیق‌تر به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم خدا لطف داشته! هیچوقت به این فکر نکردم که زیباییم میتونه چشمگیر باشه..به‌ گفته های هرکسی که منو دیده بود! مثل همان چیزی بود که توی‌ آینه میدیدم..زیبا، اما بی ادا! چشمام عسلی خیلی خیلی روشن بود،از اونایی که زیر نور چند رنگ می‌شن..مثل چای تازه دم که زیر نور آفتاب هزار رنگ ریز میان و موج هاش روجابه‌جا می‌کنن... و واقعانم تا حالا کسی رنگ دقیقشونو ندونسته..بارها نازیلا چراغ گوشیشو میزنه و چندین ساعت درگیر تحلیل و بررسی دقیق چشمای من بیچاره میشه..مژه هام بلند و پر، اما قهوه ای بودن..این یکی شاید دلیلش ژن باشه، شایدم شانص! ابروهام بلند، باریک و کشیده بودن..که خیلی‌ها میگفتن حالت چشمای درشتم رو کشیده کرده ...بینی قلمی و‌خوش‌فرم،و لب های پری داشتم‌..پرتر از حد معمول نبودن، در حدی بود که چهره مو لطیف تر نشون بدن...پوستم سفید بلوری بود.. یه ته‌ رنگ گرما داره و‌ توی آفتاب زنده‌تر می‌شه...صورتم گرد و توپره، همیشه فکر می‌کردم بچگونه‌ست..اما می‌گفتن همین باعث شده مهربون‌تر به نظر بیام.. موهام بلند و طلایی رنگ بود..یه طلایی نرم و طبیعی که وقتی بازشون می‌کردم، لخت و موج‌دار روی شونه ها و‌بازوهام می‌ریخت و اونارو میپوشوند.. اصلا به خاطر همین رنگ موها نازیلا لقب طلایی به من داده بود...با یادآوریش لبخند محوی روی لبم نقش بست...این دید مثبتم نسبت به خودم رو دوست داشتم..کافیه از یکی از اجزای صورتم خوشم بیاد، خودم رو متواضعانه، زیبا میدونستم..اینکه خودمون رو همه جوره زیبا بدونیم، مهربونی و احترام به خودمونه...سلیقه آدم ها مختلفه و همونطور که در نظر خیلیا من یه دختر زیبا بودم، سامیار همیشه به شوخی می‌گفت" یه دختر باید گندمی و چشم ابرو مشکی باشه" و تا ازش نیشگون نمی‌گرفتم، قطعا به تخریب کردن من ادامه می‌داد...اون لحظه میخندیدم، درسته دوستم داشت، اما اینکه از چی‌ خوشش بیاد رو همیشه راحت به زبون میورد..اعتماد به خودم، هیچوقت باعث نشده ناراحت شم، برعکس! همیشه بهش میگفتم بلاخره سلیقه ها متفاوته! اما نازیلا میگفت، اگه حساسیت نشون نمیدی، عاشق نیستی و حتی به دوست داشتن خودتم شک کن..! در اتاقم زده شد..و پشت بندش صدای عمه اومد: آیلا؟ گره حوله‌ام که کمی شل شده بود رو سفت کردم و آروم گفتم : بیا عمه... در رو باز کرد و‌دستش هنوز روی دستگیره بود...خواست چیزی بگه، که وقتی نگاهش بهم افتاد لبخند زد: اومدم بگم بیا چایی و کیک‌ گذاشتم بخور، که دیدم موهات خیسه..خشک نکنی نمیای، گفته باشم!! کمی سمتش چرخیدم و با چاپلوسی دستی زیر موهای بلند و خیسم کردم: خودت برام سشوار بکش شهین جونم..قند عسل.. عمه بی هیچ تعللی درحالیکه میومد داخل اتاق، دستش را با تاسف تکان داد و غر زد: تنها کاری که هیچوقت خودت انجام ندادی همین بود! روی تخت نشست و با مهربونی ذاتیش گفت: شونه و سشوارتو‌ بیار، بیا اینجا ببینم دختر.. خندیدم و سمتش رفتم..همونطور که موهام رو آروم شونه می‌کرد، از آینه میدیدمش.. لبخند روی لبش بود: وقتی بچه بودی هم همینطور لجباز بودی.. ولشون می‌کردی آب ازشون چکه چکه می‌کرد..بارها بخاطر این لجبازیات سرما خوردی اما هر بار مثل همیشه تکرارش می‌کردی..تا کسی می‌گفت دختر سرما نخوری بیا موهاتو خشک‌کن، چه قشقرقی به پا می‌کردی..

پارت ۱۶‌ (میان تیغ و تپش) چشماشو که باز‌ کرد، هنوز سرش رو سمت من کج نکرده بود که تند نگامو دادم به قهوه ام، که حالا یخ کرده بود و از دهن افتاده بود.. آرنج هاشو روی زانوهاش گذاشت و دوتا دستاشو زیر چونه‌ش قفل کرد و به حیاط نگاه کرد: خوب شد یکم با خودمون خلوت کردیم.. منظورش به ساکت شدن ناگهانی‌مون بود.. که در همان حالت، بحث را عوض کرد و ادامه داد‌ :ولی خوب از پسش برمیای..بچه‌ی اتاق پنج رو دیدی؟ بعد از تو دیگه نذاشت کسی بهش دست بزنه! خندیدم: آره..می‌گفت فقط همون پرستار مهربون..نگو منم! با صدایی که نه شوخی طور بود نه جدی، اما صمیمانه گفت: خب حق دارن..یه آرامش خاصی توی وجودت داری، که روی همه تأثیر میذاره..با بچه ها خوب بلدی حرف بزنی و رفتار کنی، با بزرگترها هم‌ همینطور...اینو همه میگن، نه فقط من! ...حتی با خود منی که روز اول همکاریمون جز سلام‌ و علیک‌‌ هیچ‌ حرفی رو‌‌ باهات رد و بدل نمی‌کردم هم رفتارت فوق العاده بود.. سکوت خیلی کوتاهی بینمون افتاد..سنگین نبود، اتفاقا سکوت راحتی بود..که با حس خاصی که از تعریف و تمجیدش مخصوصا از نظر بقیه دریافت کرده بودم، با ناخن های بلند قرمزم‌ ور رفتم و‌ آهسته و با ذوق محسوسی که ته صدام‌ بود، گفتم: شما لطف دارین آقای دکتر..ممنونم.. لبخندی زد و بلند شد و شلوارش را کمی تکاند: اگه سردت نیست، یکم‌ دیگه بمون استراحت کن و برگرد سر کارت.. سرم رو‌ آروم‌ تکون دادم و زیرلب تشکری کردم.. پالتوم رودر آوردم و روی میز مخصوصم آویز کردم، و‌ چندتا پرونده چک‌ کردم.. سپس وسایلم رو مرتب کردم و طبق معمول، ابتدا به آقا محمود سر زدم...مرد میانسالی که شکستگی لگن داشت وهمیشه با دیدنم انگار نگرانیش کمی آب می‌شد...بعد از اینکه آروم، داروهاشو‌ منظم بهش دادم و همه کارها رو چک کردم، با لبخند خسته ای پرسیدم: دردتون بهتره؟ چیزی لازم ندارین؟ لبخندی زد اما جوابی نداد..همین نگاه آرومش برای من کافی بود.. سپس راهی بخش اطفال شدم.. وارد بخش که شدم،صدای گریه‌ی یک بچه فضای‌ بخش برید..بدون هیچ تعللی سمت اتاقش رفتم..پسر بچه ای روی تخت نشسته بود، با لپ های خیس وچشمانی قرمز..انگار زندگیش به‌هم ریخته بود.. دکتر قاسمی کنار تخت او بود..که تا وارد شدم، بچه با گریه با انگشت اشاره تپل و کوچولوش، به من اشاره‌ کردو گفت :نه‌‌...نمی‌خوام این منو بزنه..خانم پرستار رو می‌خوام... نگام که به آمپولی افتاد که در دست دکتر قاسمی آماده شده بود و اون منتظر فرصت بود، خندم گرفت..نزدیکشون شدم و کنار بچه، بی توجه به پدر و مادرش، نشستم...صورت تپلشو با دو دستم قاب گرفتم و با انگشت های شست هردو دستم، اشکهاشو پاک کردم.. : بگو ببینم تپلک،اسمت چیه؟ هنوز نگاهش ترس داشت و صدای بی نهایت شیرینی داشت: آراد.. خم شدم و لپشو نرم بوسیدم :لازم نیست بترسی‌..نگاه کن من اینجام باشه؟ هنوز تردید داشت و سرجاش خشک شده بود.. که دکتر قاسمی زیر لب گفت: می‌بینی آیلا؟؟ نگاهش کردم.. که ادامه داد :رسما اعتبارم زیر سوال رفت! هرجا میرم میگن آیلا بیاد.. خندیدیم.. که دوباره با تلاش به ظاهر آرومی، رو کردم سمت آراد و دست کوچکش رو گرفتم : ببین عزیزم..قول می‌دم فقط یه لحظه‌ست و تموم میشه..اصلا اجازه نمیدم نگاه کنی.. دوباره با تردید نگام کرد..اما اینبار کمی قانع تر: باشه فقط نرو..همینجا بمون.. وقتی تزریق آمپول تموم شد،دکتر قاسمی با صمیمیت خندید: منم شدم خدمتگزاری که تزریق می‌کنه و محبوبیتش صفره..محبوبیت ها همه سهم تو میشه! لبخند زدم و به شوخی گفتم : شما زیادی باشون جدی رفتار می‌کنین..بچه ها تیزن میفهمن! به شوخی اما با قیافه جدی گفت: نه! توطرفدار داری..از وقتی اومدی این بخش همه بچه ها تو رو حفظن.. لبخندی زدم و چیزی نگفتم..از بخش داخلی‌دو، رد می‌شدم که یاد پیرمردی افتادم که هربار من رومیدید می‌گفت: خدا خیرش بده این دختر چشم سبز رو..... با یادآوریش لبخندی روی لبم نقش بست، خداروشکر کردم که حالش خوب شد و مرخص شد...ولی آخه اینجاش خنده دار بود که رنگ چشم‌های من سبز نبود..و هرچقدر که رنگ چشمامو بهش آموزش داده بودم، باز هم می‌گفت" دخترم من می‌خوام بهت بگم چشم سبز ..اشکالش چیه؟" داشتم تقریبا از انواع راهروها میگذشتم..پزشکان شیفت شبی که با چهره های خسته، داشتن گزارش آخر رو به شیفت صبح تحویل می‌دادن... سپس از اتاقی می‌گذرم که پرستار مسئول، داشت کانولای گیج 22 رو برای کودک پنج ساله تنظیم می‌کرد..و کنار تخت دستگاه نبولایزر بخار ریز گرم، خارج می‌کرد... راهروی بعدی به اورژانس سرپایی ختم می‌شد..که چند بیمار اورژانسی، روی صندلی های تریاژ منتظر پزشک بودن.. روی دیوار ها پوستر های آموزشی، از جمله ACLS، CPR،Riad Sepsis نصب شده بود.. درکل اگر میشد لحظه های دردناک بیمارستان شهید بهشتی رو فاکتور گرفت، میشه گفت محیطش برای منی که عاشق این رشته و علم بی نهایت بودم، زیادی جذابه..!

پارت ۱۵ (میان تیغ و تپش) از زبان راوی آیلا، علی رغم تمام خستگی های روز، و‌ داشتن‌ یک روز سخت، با لبخند جذاب دلبرانه و قدرتمندی، از در اصلی بیمارستان وارد شد.. مثل همیشه، اکثر نگاه ها، تحسین طور بودند و پر محبت..دخترک زیادی محبوب بود...نور سفید سالن، با کف‌پوش های براقش، روی روپوش اتو‌کرده و تمیزش می‌لغزید.. روپوش سفید، روی تن باریک و بی‌نقصش،‌‌ حسابی می‌نشست..و وقار وقدم های زنانه و زیرکی که با طمانینه برمی‌داشت، او را خاص تر از آن چیزی کرده بودند که اطرافیانش می‌دیدند...مخصوصا لبخند همیشه برلبش، که از او، در نگاه همه، یک دختر با اعتماد به نفس ساخته بود.. پرستار حسینی، از پشت کانتر اورژانس، با لبخند بی اراده‌ای که از انرژی مثبت آیلا، به آن‌ها سرایت کرده بود، رو به آیلا گفت: سلام..باز‌ مثل همیشه زودتر از بقیه رسیدی! آیلا نزدیک او که می‌شود، آهسته وظریف می‌خندد: سلام عزیزم..احساس می‌کنم‌ اگه یه دقیقه دیرتر برسم، بیمارستان بدون من قاطی می‌کنه.. صدای خنده چند پرستار، از سمت راست بلند می‌شود..آیلا نگاهی می‌اندازد، بساط شامی که با تاخیر داشتند می‌خوردند به پا بود..با کسب اجازه از خانم‌ حسینی، و ادای احترام، سمت آن ها می‌رود.. آیلا در آن بیمارستان غریبه نبود، حضورش با آن نگاه گرم و آرام و مهربانش، همیشه سالن ها را نرم‌تر می‌کرد.. به آن ها که می‌رسد، به شوخی آن ها را نا امید می‌کند: بسه دیگه جمع کنین بساط پچ پچ کردن رو..اگه قرار باشه هرکی با هم‌شیفتش جذاب به نظر بیاد، الآن بیمارستان شده بود لوکیشن عاشقانه.. با بلند شدن خنده رفیق های محیط کارش، به یقین می‌رسد که بحث آن ها دقیقا همین بود! آیلا چند ساعتی میگذشت و تقریبا ساعت نزدیکای سه بامداد بود..خستگی توی تک‌تک تنم فریاد می‌زد..کمی تو حیاط دل‌باز بیمارستان قدم ز‌دم..قهوه‌ام دستم بود و امشب متوجه شدم که هوای ا‌واخر آبان، حسابی سرد شده بود...پالتوی کوتاه مشکیم تنم بود..روی نیمکت کنار باغچه ای که گل یاس اون‌رو معطر و زیبا کرده بود، نشسته بودم..از داخل ساختمون، هنوز صدای قدم زدن ها و بلندگوی داخلی میومد..اما اینجا، همه چی برای من آروم بود.. کمی بعد صدای قدم های کسی از پشت سرم، من رو کنجکاو کرد سرم رو برگردونم..با دیدن دکتر قاسمی، که در واقع آبتین قاسمی بود، به نشانه احترام بلند شدم..مثل همیشه اون لبخند ساده و مهربونش را داشت..تند دستش را بالا برد: راحت باش..بشین! اینبار برعکس قبل، بدون اینکه اجازه بخواد، کنارم نشست..چون بعد از چندین بار کسب اجازه، این اطمینان رو‌ بهش داده بودم که ناراحت نمیشم.. با خستگی مشهود با فاصله کنارم نشسته بود..نگاهش می‌کردم، چشماشو با دوتا انگشت شست و اشاره‌ش ماساژ داد و سپس با مهربونی نگام کرد:خسته ای..از چشمات معلومه! از دهنم پرید و یک لحظه جوگیر شدم و به رو به روم خیره شدم: بله..روز سختی داشتم.. اما دو ثانیه بعد از حرفم، پشیمون شدم..کمی کنجکاو نگام کرد..اما وقتی حس‌ کرد نمی‌خوام ادامه بدم هیچ سوالی راجع بهش نپرسید..و من چقدر این درک و شعورش رودوست داشتم..قبل از اینکه خواستگارم باشه همه بیمارستان میدونستن صمیمیت ما چقدر محترمانه و پرمحبت بود..هرچند که دکتر قاسمی هنوز هم بعد از صحبت های اون روز، اخلاق و رفتارش عوض‌ نشده..بعد از اینکه جواب رد داده بودم به پیشنهادش، لبخند متینی‌ زد و پر از درک و مهربونی شگفت آوری گفت که" نظرت همیشه برام‌ محترمه..و بابت این پیشنهاد ناگهانی عذرخواهی می‌کنم..هیچ چیزی‌هم قرار نیست عوض بشه آیلا..فراموش می‌کنی و ما هنوز همکاریم و نمی‌خوام مرتب از من فرار کنی..مطمئن باش اگه اینکار رو بکنی، منو بیشتر شرمنده میکنی و از گفته هام پشیمون..! تو یکی از بهترین همکارهای منی،همین هم برای من محترم و‌ با ارزشه..پس بالغانه رفتار کنیم..باشه؟" و من چقدر این اخلاقش رو دوست داشتم..از اون آدمایی بود که اتفاقا خودش با محبت خالصش شرمندت می‌کرد..حتی موقعی که پیشنهادشو‌ قبول نکردم و با اینکه این انتخاب حق من بود، باز هم ته دلم از حرفاش لرزید و دلم سوخت..آدمی بود که نگاه هارو سمت خودش جلب می‌کرد و طرفدار کمی نداشت..اما وقتی‌ من تمام فکر و ذهنم پیش سامیار بود، اون نامحسوس از من خوشش اومده بود..من به ذهنمم خطور نمی‌کرد همچین اتفاقی انقدر ناگهانی بیافته..هیچ نگاهی جز یه همکار کاربلد بهش نداشتم.. تمام این مدت ساکت و توی فکر بودم...نگاهی بهش انداختم..که متوجه شدم اونم چشماشو بسته و کمی سرش را بالا، سمت آسمون گرفته بود...ظاهرش همیشه اروم‌ بود..یه ته ریش مرتب داشت و یه ظاهر ساده و تمیز..نه بدن ورزیده ای داشت، نه اهل ژست های‌ الکی بود..ولی یک‌جور جذابیت بی ادعا و بی آلایش در رفتارش بود..

پارت ۱۴ (میان تیغ و تپش) ساکت شد..چیزی نگفتم که صدای غمگینش اومد: آیلا؟ قدرت سکوت رو یاد بگیر... تند گفتم : قدرت سکوت رو توی مواقع خودش بلدم ناز...اما من کسی نیستم که در همچین مواقعی سکوت کنم! نازیلا به ناچار، سعی کرد بحث پیش آماده را کشش ندهد..همیشه همینطور بود، صلح طلب بود و در آرام کردن طوفان های ناگهانی به شدت ماهر بود! بعد از اینکه کمی با نازیلا صحبت کردم، بلند شدم که لباس هامو عوض کنم برای رفتن به بیمارستان..شیفت شبم ساعت یازده شب شروع می‌شد.. از روی مبل بلند شدم، که گوشی من دوباره زنگ‌ خورد..روی مبل انداخته بودمش، ازبالا نگاهی بهش انداختم که با دیدن نام سامیار، بی اراده دلم کمی لرزید..خم شدم و گوشی رو برداشتم و حین رفتن به سمت اتاقم، تماس رو وصل کردم..صدای پر از تردیدش توی گوشم پیچید: الو آیلا؟ روی تختم نشستم و خونسرد جواب دادم: سلام‌.. نفس عمیقی کشید..و با دلتنگی زمزمه کرد: نمیتونی حتی تصور کنی چقدر دلم تنگته لامصب...دلم‌تنگه خودت، صدات، عطر موهات، خندیدنات..دلم برای همه چی تو تنگ شده..توی همین چند ساعت فقط! میدونستم..اون عاشق بود، و حتی اینو‌ میدونستم که درجه عشقش، هیچوقت به دوست داشتن من نمیرسه...اما هنوز از حرف‌های صبح سامیار، دل چرکین بودم.. با همون لحن ادامه میده: آیلا..نفس من..ببخش! قبل از اینکه فرصت کنم چیزی بگم، صداش لرزید :این چند ماه، فشار زندگی داره خردم می‌کنه...صبح تا شب کارم شده مسافرکشی و پشت فرمون نشستن، بعدش دکتر مامان، بعدش اجاره خونه...آیلا..حقیقتش اینه که اونقدر دارم له می‌شم، که عقل از سرم پریده..! بی رحمانه و با عزت نفس دنباله حرف سامیار رو دستم گرفتم : اما حق نداری اینارو روی من خالی کنی!! اما، دل صاف و پاکم میسوزه..از روزگار تلخی که به پسر جوان ۲۷ ساله رحم نمی‌کنه..: سامیار..من مشکلاتت رو می‌فهمم..میدونم زیر چه باری داری له می‌شی..اما فشار زندگی بهونه ای نیست که هربار من بشم اولین کسی که باید ضربه بخوره..! چشم هام رو بستم..اینبار آرومتر و از ته دل گفتم: من کار می‌کنم، زحمت می‌کشم، برای آیندم می‌جنگم..نه برای اینکه بهت ثابت کنم قوی ام !!..فقط برای اینکه...توی‌ تنهایی زندگی کردن، نابود نشم! صدام‌می‌لرزه اما هنوز محکم بود: من دوستت دارم درست، اما نمی‌تونم هربار که تو خسته و بریده باشی، تاوان پس بدم! بی توجه به حرف‌های پر از منطق و استدلال هام، غمگین نالید : آیلا آیلا...دختر تو با من چیکار می‌کنی هان؟؟! از یه طرف عصبی میشم کسی چشمش بهت بخوره، از یه طرف از ناراحتیت دق می‌کنم..من بدون تو نمی‌کشم آیلا..فقط چندساعت کم محلی کردی، اما برای من اندازه چند ساله..دلتنگتم می‌فهمی اینو؟؟ از این حرف‌های کلیشه ای هیچوقت خوشم‌ نمیومد..همیشه معتقد بودم که محبت و عشق خالص؛ اونجاست که آدم چیزی همزمان با عمل نشون بده..نه صرفا با حرف!..اما چون سامیار بارها عشقشو بهم نشون داده بود و به این حرف‌ها عمل کرده بود، خندیدم.. صدای خندم رو که شنید، پر انرژی صداشو‌ بلند‌ کرد: ایوول..همینه! دستمو روی دهنم گذاشتم و بیشتر خندیدم‌..سپس آهسته در حالیکه نگاهم به در باز شده‌ی اتاقم بود، که مبادا عمه بشنود، زمزمه کردم :دیوونه یواش‌تر..یکی‌ می‌شنوه! صدای خنده مردونه‌اش بیشتر می‌شه.. :بشنون..می‌خوام همه بدونن کهه...و تقریبا داد می‌زنه: من عاشق این دخترم!! لبخند محوی روی لب‌هام‌ جا خوش کرده بود.. با یادآوری شیفت شبی که داشتم، هول شده گوشی رو از روی‌ گوشم کمی دور کردم و با نگاهی به ساعت که ده و نیم رو‌ نشون می‌داد، با عجله گفتم: سامیار عزیزم..باید برم.. حس‌ کردم کمی، فقط کمی پکر شد: بیمارستان؟ بلند شدم و گوشیم‌ رو بین گوش‌ و شونه سمت راستم نگه داشتم، و‌همزمان لباس های مخصوصم رو از تو کمدم ریختم بیرون که آماده بشم.. : آره دیگه.. با سامیار خداحافظی کردم و گوشیمو‌ روی تخت پرت کردم و‌هول هولکی آماده شدم...

پارت ۱۳ (میان تیغ و تپش) سرش را بلند می‌کند، چشمان روشن و براقش، حالا تیره تر و کدر شده بودند..نمناک بودند و غمگین..اما به خودش اجازه نمی‌داد حتی یک قطره اشکی بریزد : میدونم اشتباهه..میدونم بچه‌گانه‌ست..ولی ساکت موندن برای من سخت‌تر از جنگیدنه..! خودش و احساساتش را جمع و جور می‌کند و به اطرافش که انواعی از درخت و گل ها مرتب شده بود؛ نگاهی می‌اندازد: من نمیخواستم تو هیچوقت به‌خاطر من تحقیر بشی..میفهمم که امروز تو رو در همچین شرایط سختی قرار دادم..و میدونم که، چه کارهایی که برای حفظ جونم انجام ندادی..! به عمه اش نگاهی می‌اندازد و هنوز هم سرسخت، اما غمگین بود : عمه من همه اینارو دیدم، و درک می‌کنم...فکر می‌کنی چجوری توی همه این‌مدتی که به عمارت می‌رفتم، اونهمه تحقیرهایی که بدتر از امشب بود رو تحمل می‌کردم؟ چون من به‌خاطر خودت خفه می‌شدم..در واقع به اجبار و ناچار، خودم رو خفه میکردم! شهین حالا آرام شده بود..و با غم وصف نشدنی‌ای؛ به دختر بی پناهی که از سختی های بی رحمانه روزگارش شکایت می‌کرد، خیره مانده بود.. آیلا ناراحت بود، اما لجبازی اش را بیشتر نشان می‌داد...با ناراحتی و صدایی که سعی داشت تحلیل نرود، نالید : من نمی‌خوام بقیه فکر کنن آیلا پشت زنی پنهون شده که مدام باید به‌خاطرش عذرخواهی اینو اونو ، بکنه...از این حس متنفرم عمه !! ..تو خودت مگه بزرگم نکردی؟ نمیدونی که من... بی عدالتی، ظلم، نامردی، عقب ماندگی فکری ببینم چه حالی می‌شم؟ با شناختی که از من داری، چجوری از من میخوای که سکوت اختیار کنم؟؟ وقتی قتل دختر و پسرهای کم‌سن و سال عاشقی رو‌ ببینم که نهایت گناهشون فرستادن شاخه گل برای هم‌دیگه بوده؟! وقتی مرد میانسالی که به قحطی و کم آبی معترض شد و کشته شد...چجوری میتونین فقط نگاه کنین؟؟ نمی‌فهمم واقعا.. !! شهین آهی می‌کشد و آیلا را با یک دست بغل خود می‌کشاند.. موهای لخت حالت دار طلایی اش را نرم می‌بوسد... به سوی خانه‌شان راه می‌افتد و آیلا نیز، درحالیکه سرش را به شانه عمه اش تکیه داده بود، راه می‌افتد.. که شهین، دلسوزانه بحث را جمع می‌کند : فدای دل پاک و مهربونت بشم دخترم...همه‌ی ما اینحرفارو می‌زنیم، اما از‌ هیچکس کاری بر‌نمیاد..جز یه نفر، که اونم نیست..... نگاهی به آیلا می‌اندازد و لبخند مهربانی بر لب می‌نشاند : سعی کن اسمت تو دعوای دلاورها نباشه..حداقل بخاطر دل من کاری نکن که هر روز با ترس بیدار شم.. و آیلا با لبخند محوی، حرف عمه را به ظاهر، تایید می‌کند.. آیلا یک ساعت دیگه شیفت شبم شروع می‌شد و باید می‌رفتم بیمارستان... روی مبل تکی مورد علاقم که گوشه ی هال جا داشت، نشسته بودم و از پنجره به آسون تیره و چراغ های خیابونا که جلوه خاصی به آسمون مشکی میدادن،‌ خیره شده بودم.. فکری به سرم خطور کرد..خم شدم و گوشیمو از روی میز عسلی چنگ زدم..به نازیلا مسیج دادم.. :خوبی؟ بعد از حدود ۳ دقیقه پیامش اومد: نه! بی معطلی نوشتم : میتونم زنگ بزنم؟ همون لحظه پیامش اومد: نه..عمم‌ هنوز داره نصیحت می‌کنه..در ضمن تنبیه شدم و ممنوع الخروج! خیلی ناراحت شده بودم..قطعا که مقصر من نبودم،چون خانواده اش همیشه همه حق رو گردن نازیلا مینداختن..زورشون فقط به نازیلا میرسه..هرکی یه کاری میکنه نازیلا بود که باید تنبیه می‌شد..و‌خودشم‌ بارها اینو بهم گفته بود که همیشه منطقی‌ نبودن خانوادم رو تاوانشو من میدم.. اما با این حال، براش نوشتم که" به هر حال توی ناراحتیت منم‌ مقصر بودم.." که بعد از ۷ دقیقه گوشیم زنگ خورد..نازیلا بود..تند برداشتم: الو ناز.. آروم بود و بی حوصله: سلام.. منم متقابلا پکر شدم: معذرت می‌خوام.. با غم عجیبی صداش توی‌ گوشم طنین انداخت: آیلا تو که با من بحثت نشد، منم‌ که با اونا بحثم نشد، اما قضیه رو جوری پیچوندن که تو شدی مقصر تنبیه های من! من از همین ناراحتم که چرا تاوان اشتباهات همه رو نازیلا باید پس بده؟ با احساس همدردی و ناراحتی لب زدم: حق داری..من... دلسوزانه اصرار کرد: توروخدا آیلا..از من ناراحت نشو.. دوست داشتم حرفای دلمو بریزم بیرون.. اما من قدرت درک و فهمم بالاتر از اونی بود که احمقانه رفتار کنم: نه عزیزم..من از هرکسی ناراحت بشم، از تو یکی نمیشم.. با شرمندگی ادامه داد: قربونت بشم..میدونمم رفتار عمه و شاهرخ باهات خیلی زشت بود..اما.. بی هیچ تعللی آرومش کردم: من خودم میدونستم چی بگم..تو چرا پیگیرشی و شرمنده؟ بیخیال گذشت.. از ته صدای آرومش نگرانی عجیبی میومد: از کارت اصلا خوشم نیومد..آیلا چرا متوجه نیستی دور و برت چخبره؟ بخدا قسم‌ که خانواده من خطرناکن..التماست می‌کنم باهاشون لجبازی نکن، دهن به دهن نشو، وقتی بحث می‌کردی من از ترس نزدیک بود سکته کنم..اگه عمو فرمان بدی صادر کرده بود.....